کویرِسینه

سرِ سنگین‌و دل‌غمگین‌وناشاد 
کویرِ سینه کِی ، می گردد آباد 
روانْ‌پاک وگریبانْ‌چاک وفریاد 
فغانْ از روزگار، ای داد وبیداد 
شبی‌تاریک‌و رَه‌باریک وبی‌نور 
بُوَد مقصود،راهی‌مشکل‌و دور 
نَفَس تَنگ وبه دل جنگ وهیاهو 
بـــیا و ، کُن اشــاره ، ای پری رو 
وجودی‌خسته‌دستِ‌بسته‌پاگیر 
شدم‌از این‌همه،دلـواپسی،سیر 
دوچشمِ‌خواب‌ودل‌بیتابِ‌رویش 
صدایی‌نیست‌درگوشم،زِکویش 
به لب‌نامش ، به‌سینه مِهردارم 
در اوصـافش هزاران‌شعر دارم 
منم در بند و بستِ تارِ مــویش 
دلم پَر می‌کشدهردَم‌به‌سویش 
چوخواهدجان،کُنَدحامی‌فدایش 
جهانی منتظر  ،  بهرِ صـــدایش 
چو در دنیا شَوَد عدلش‌فراگیر 
شود غرقِ‌سعادت ،کودک‌و پیر